Zaterdag 21 november 2009: we zijn weg uit Nederland Nederland
Dit is mijn eerste aanzet tot het bijhouden van een weblog. Kirsten heeft al aangegeven er waarschijnlijk niet al te fanatiek mee aan de slag te gaan dus aan mij de schone taak om te kijken hoe ver we gaan komen.
De afgelopen week zijn we dus vooral druk geweest met de verhuizing en de verkoop van ons huis. Over de verkoop van ons huis hebben we op vrijdag de 13e overeenstemming bereikt met een koper onder voorbehoud van een bouwtechnische keuring en financiering. We geven hem een kopie van het keuringsrapport dat we zelf twee jaar eerder hebben laten opmaken. De koper is niet helemaal zeker van zijn zaak en meldt ons op maandag dat hij alsnog zelf een keuring wil laten uitvoeren. Die keuring staat gepland voor woensdag. Terwijl ik woensdagmorgen wat laatste dozen naar de opslag breng ontvangt Kirsten de koper, onze makelaar en de keurmeester. We zijn ongeveer tegelijkertijd klaar en halen onze antieke kledingkast uit elkaar en brengen die ‘s middags naar de opslag. De opslagunit is 12 kuub groot en je vraagt je af wat je met al die spullen aanmoet als ze toch niet mee gaan. Sentiment kent z’n prijs. En dan te bedenken dat we al zoveel hebben weggegooid en verkocht via marktplaats. Omdat de verhuizers op donderdag komen, pakken we ‘s avonds onze tassen en koffers voor de komende 7 weken. Alles wat nu nog in huis staat, zal morgen onherroepelijk in de container naar Hong Kong verdwijnen.
Als donderdagmorgen de bel gaat en ik open doe om de verhuizers binnen te laten, staat er een niet al te grote Braziliaanse dame voor de deur die zich voorstelt als Claudia. Geen vertegenwoordiger van Crown Relocations maar onze werkster die ik na 2 jaar trouwe dienst nog nooit gezien heb… Vlak erachter een optocht van maar liefst 6 verhuizers die het huis overnemen. Kirsten en ik mogen aangeven wat er allemaal mee gaat en worden daarna geacht vooral niet in de weg te lopen. Op 130m2 valt dat nog niet mee. Internet doet het nog dus we kruipen met de laptop en de krant in een hoekje weg. In mijn email de vraag waar ik de avond ervoor gebleven ben? Afscheidsborrel met oud-collega’s van ABN AMRO helemaal vergeten en ze hadden m’n mobiele nummer niet bij de hand… Met het schaamrood op de kaken bel ik op en gelukkig biedt Fred Van Hal aan ‘s middags nog even langs te komen. Tegen het middaguur is ons hele hebben en houden al ingepakt terwijl de container pas om 14 uur besteld is. Om 15 uur zit ons hele hebben en houden in de container en zwaaien we onze complete inboedel gedag. Op weg naar Hong Kong waar het op 14 januari afgeleverd zal worden. Fred komt langs om ons de cadeautjes voor Pien af te geven die ze me de vorige avond hadden willen overhandigen. We drinken en kletsen een uurtje bij. ‘s Avonds eten we - voor het laatst – bij de buurtjes. Marjo heeft de hele dag hard gewerkt en weet eigenlijk niet eens dat we komen. Cor heeft ons uitgenodigd en bakt heerlijke biefstukken voor ons. En dat terwijl we een week eerder al zo lekker hebben gesmuld van de boerenkool van Marjo. We zullen ze missen, zulke fijne buren. Omdat het huis leeg is nemen we onze intrek in hotel De Herbergh in Badhoevedorp en daarmee is de cirkel een beetje rond. Onze eerste nacht in Badhoevedorp hebben we daar ook doorgebracht op 23 juni 2007. Dat was ten tijde van het huwelijk van mijn zus Estelle toen we al wisten dat we er zouden gaan wonen.
Vrijdagmorgen staat het tekenen van de koopakte gepland ten kantore van onze makelaar. Het blijkt dat de koper toch een beetje geschrokken is van de kosten die genoemd staan in het keuringsrapport dat hij heeft laten opmaken. Die kosten zijn een stuk lager dan uit ons eerdere rapport bleek, het bedrag past ruimschoots binnen de marge die hij zelf eerder had aangegeven maar toch wil hij opnieuw over de prijs onderhandelen. Pogingen van de makelaar om uit te leggen dat dit een hoogst ongebruikelijke handelswijze is, halen niets uit. Wij houden voet bij stuk en aangezien de koper eveneens standvastig is, wordt de verkoop ontbonden. Als we in de auto willen stappen bij het hotel horen we een vreemd geluid en stuurt hij nogal zwaar. Het blijkt dat we een lekke band hebben en dat terwijl we er de vorige dag 4 bijna nieuwe banden onder hebben laten zetten. Het blijkt dat er een schroefje in de band zat terwijl we er maar 1 km mee hebben gereden. Gelukkig doen ze niet moeilijk en wordt de band zonder extra kosten vervangen.
Omdat we over 24 uur vertrekken en het huis dus weer op de markt is, gaan we hard aan de slag om het schoon te maken. Kirsten stofzuigt het hele huis en maakt het verder schoon met billendoekjes van Pientje terwijl ik een paar kuub bladeren uit de voor- en achtertuin veeg. Het moet er immers weer spik en span uitzien. Net als we klaarzijn met poetsen en vegen, belt de makelaar. De koop gaat alsnog door! We weten niet meer of we moeten lachen of huilen. In ieder geval gaan we naar de notaris om een machtiging af te geven voor de transportakte en lopen daarna bij de makelaar langs om daar het koopcontract te tekenen. Ik heb het normaal gesproken niet zo op makelaars maar Diana heeft het echt geweldig gedaan en we bedanken haar voor haar uitgebreide inspanningen. De koper is verhinderd dus die zal pas op zaterdag of maandag tekenen. Het is Pientje’s laatste dag op de creche vandaag. Ze heeft het er altijd enorm naar haar zin gehad dus het is maar goed dat ze niet beseft dat dit haar laatste dag is. Haar juffen beseffen het wel en hebben een mooie afscheidskroon voor haar gemaakt. Ze krijgt ook nog gegraveerde bestekset mee. Aan het eind van de dag zijn we redelijk doorgedraaid en genieten van een luxe maaltijd in ons hotel. Het is er redelijk chique maar Pientje gedraagt zich voorbeeldig zodat we kunnen genieten van het lekkere eten.
Zaterdagmorgen bij het ontbijt krijgen we een sms’je van de makelaar dat de koper niet kan Hoek van Holland te rijden.
