zaterdag 28 november:
Als we met de boot zaterdagavond om acht uur lokale tijd in Harwich aankomen is het erg donker en regent het heel hard. In eerste instantie lukt het niet eens om van de boot af te komen omdat Pientje’s buggy niet meer ingevouwen wil worden. Ik molesteer het apparaat bijkans en dankzij Kirsten’s oplettendheid ontdekken we dat er nog een laptop in ligt die niet zo makkelijk mee wil vouwen. Inmiddels zijn alle auto’s al van de boot af en we sluiten achter in de rij aan bij de douane. Die heeft ook weinig zin met dit weer en we rijden al snel een donkere, bochtige en natte weg op richting Londen. Voor het eerst sinds jaren zit het stuur van de auto weer aan de goede kant en dat is maar fijn ook onder deze omstandigheden. Zonder problemen (en zelfs zonder tomtom) vinden we ons appartement in Islington. Het is een ruime flat met 2 slaapkamers en 2 badkamers zodat Pientje’s privacy gewaarborgd is. We zien een sms’je van de makelaar dat de kopers ‘s middags alsnog zijn langsgekomen om te tekenen (“en ze zijn blij!!”). We vieren dit heugelijke feit met een biertje dat we om 11 uur ‘s avonds nog even kopen bij de supermarkt op de hoek. Lang leve Londen, lange leve de 24 uurs economie!
foto van de buren gekregen
Islington is bekend terrein, we hebben in het verleden niet heel ver hier vandaag gewoond. Met één verschil, Islington staat goed aangeschreven en Hackney (waar we woonden) een heel stuk minder. Alles voelt prettig vertrouwd aan. We doen onze boodschappen bij de Sainsbury’s, drinken koffie bij de lokale Starbucks (hoe Engels) en kopen twee zondagskranten van 2 kg ieder om daarmee de middag door te komen. Pien slaapt intussen heerlijk bij en lijkt niet heel erg onder de indruk van alle drukte. Het appartement bevindt zich in een oud Victoriaans ziekenhuis dat aan een doorgaande weg ligt. In Londen staat dat garant voor gillende sirenes, ieder uur van de dag. Lang leve de 24 uurs economie! Pien slaapt er lekker doorheen.
St. Marks, ons voormalige hospitaal
Maandag is het dan zover: mijn eerste dag bij mijn nieuwe werkgever. Het giet van de regen dus ik neem de bus ondanks voornemens om de 2km te lopen. Zonder paraplu voel ik me in Londen een redelijke beginner maar gelukkig heb ik in ieder geval een jas aan in tegenstelling tot sommige anderen op straat. De nieuwe werkomgeving voelt prettig vertrouwd aan omdat ik iedereen in het team al ken (op de stagiair na) en met iedereen op 1 persoon na al gewerkt heb bij vorige werkgevers. Zo ben ik tenslotte ook aan het baantje gekomen. Voor het eerst zit ik op een handelsvloer zoals je die vaak op TV ziet als iemand van een bank commentaar geeft op de economische ontwikkelingen. Het is een opvallend rustige werkomgeving. Nog voor de middag kan ik in mijn computer komen en werkt mijn email. Dat lijkt voor de hand liggend maar is het allerminst bij een groot bedrijf. Als je dan ook nog employee bent in Hong Kong en op je eerste dag in Londen begint dan is dat vragen om problemen. De eerste indruk is dus goed.
Pientje en Kirsten beginnen de week rustig. Pientje is nogal verkouden dus die slaapt nog steeds erg veel. De dagactiviteiten worden beperkt tot het doen van boodschappen. Dat lijkt eenvoudiger dan het is met de keuze uit meerdere supermarkten en een hele harde wind. De kinderwagen waait bijna weg. Pientje vindt het allemaal erg leuk, Kirsten iets minder.
De dinsdag besteden Kirsten en Pien aan een uitstapje naar de Engelse versie van de Prenatal om daar beschermkapjes te kopen voor de scherpe hoeken van onze glazen salontafel. Prenatal heet hier Mothercare en heeft een veel uitgebreider assortiment dus Pientje laat me ‘s avonds vol trots haar nieuwe knaloranje stekelvarken op wielen zien. Op de heenweg lukt het om samen met een andere moeder een plekje in de bus te veroveren. Als een derde moeder meewil, is er niet genoeg plek en moet ze wachten. Op de terugweg zitten de bussen zo vol dat het niet lukt om aan boord te raken en besluit Kirsten om de 3 km terug te lopen.
Ik heb de dag doorgebracht met het voltooien van een lange lijst verplichte online trainingen over onderwerpen zoals fraudepreventie, anti-witwassen (voor de 3e keer in 2 jaar), risicomanagement maar ook hoe te reageren op omkoping en HIV/AIDS. Dat laatste is minder gek dan het lijkt voor een bank die vooral actief is in Afrika, het Midden-Oosten en Azië. Ik krijg het ook voor elkaar om mijn telefoon “uit te loggen”. Omdat ik geen wachtwoord heb om er weer terug in te komen heb ik dus geen telefoon meer. Het wordt mijn begin van een lange reeks telefoontjes naar de helpdesk in Chennai in India. Vooral als je geen telefoonnummer hebt waarop ze je kunnen terugbellen is dat niet erg handig. Ik kom er verder achter dat de “reply to all” knop in mijn email programma niet werkt. Dat blijkt geen foutje te zijn in de software en ik moet een verzoek indienen om die knop te mogen gebruiken. Dat kan on-line en binnen 5 werkdagen wordt mij een reactie beloofd…
Op woensdag loop ik voor de tweede dag op rij naar mijn werk. Ik ben nog een beetje zoekende naar een rustig weggetje binnendoor maar het gaat steeds beter. ‘s Ochtends komt David, mijn leidinggevende, terug van een reis naar New York en Chicago. Iedereen wil hem spreken dus veel tijd voor overleg hebben we niet. Rond de middag is het dan zowaar gelukt om nieuwe inloggegevens te krijgen voor mijn telefoon. Ik kan weer bellen en gebeld worden en de telefoon staat nu zelfs op mijn naam. Hopelijk dat het niet betekent dat ik straks in Hong Kong geen aanspraak meer kan maken op een telefoon! Pientje begint te kruipen maar is nog wel wat moe en slaapt veel.
Het leven in Londen begint al weer een beetje gewoon te worden maar de IT-opstartproblemen op het werk zijn nog niet voorbij. Ik kom erachter dat David een kopietje krijgt van iedere wijziging die ik in online in mijn personalia aanbreng. Zo heb ik bijvoorbeeld alle talen opgegeven die ik spreek en voor iedere taal krijgt David een afzonderlijk mailtje. Dat lijkt nogal in tegenspraak met de reactie op mijn verzoek van twee dagen eerder betreffende de “reply to all” knop. Mijn verzoek is namelijk afgewezen! De reden: het overdadige email-verkeer binnen de organisatie moet aan banden worden gelegd... Het blijkt dat er in het verleden mensen zijn geweest die met “reply to all” hebben gereageerd op mailtjes die aan iedereen in de organisatie waren gestuurd en daarmee het hele email verkeer binnen de bank hebben platgelegd. Sinds 2 jaar krijgen nieuwe medewerkers dus geen “reply to all” –knop meer. De logica van deze redenering ontgaat mij maar het blijkt dat dit edict op Raad van Bestuursniveau is uitgevaardigd dus verder protest lijkt me niet een goed begin van m’n carrière bij een nieuwe werkgever.
Zoals eerder beschreven werk ik op een handelsvloer waar TV schermen hangen die continu Sky News laten zien. Op een gegeven moment zie ik weer zo’n meneer commentaar geven in een omgeving die me nogal bekend voorkomt. Als ik over m’n scherm heen kijk, zie ik hem staan in een hoek van de afdeling. Ik kan de schooljongetjesneiging om te gaan zwaaien ternauwernood onderdrukken. In het echt ziet het er trouwens niet zo indrukwekkend uit, er komt niet eens een cameraman aan te pas. Hij staat simpelweg tegen een camera te praten die op een statief staat. Als hij klaar is, doet hij zelf zijn microfoon af en de lampjes uit.
Als ik thuiskom heeft Pien haar eerste schoentjes aan! Haar sloffen waren een beetje klein geworden dus die trok ze telkens uit. Ze heeft nu soepele lila-schoenen met rubberen zooltjes waardoor ze nog sneller door het appartement heen en weer kan kruipen en tijgeren.
Het is inmiddels vrijdag geworden en de eerste week in Londen zit er al weer bijna op! Zo snel gaat dat. Pien en Kirsten trakteren zichzelf op een lunch bij de “Giraffe” in Spitalfields Market. Pientje vindt het allemaal prachtig en eet met veel smaak een bordje pasta leeg. Ook Kirsten’s broodje laat ze zich goed smaken. Alsof het eten thuis niet goed genoeg is terwijl we Pientje niet eens lastigvallen met ons eigen kooktalent. Thuis laat Pientje zich het Engelse aanbod van babyfood prima smaken. Vooral het fruithapje zuigt ze vol overtuiging uit het zakje waar dat inzit. Als Pientje en Kirsten klaar zijn met eten, weten ze spontaan de weg terug naar huis niet meer. Ik vermoed dat het een typisch Engelse lunch is geworden. Gelukkig biedt de taxi uitkomst.
Terwijl de dames zich goed vermaken, heb ik een drukke dag op kantoor. Vrijdagochtend is gewoonlijk ontbijt met het team in een lokaal ‘café’. In Engeland drink je bier in een pub en koffie of thee in een café. Bij de thee met melk worden dan uiteraard geen corn flakes geserveerd maar worstjes, bloedworst, eieren, spek en in vet gebakken boterhammen. Erg lekker en erg vullend. Ik heb een lunchafspraak met een oud-collega van Fortis die ik maar wat later plan, zo rond één uur. Dat is spitstijd (ditmaal in de pub) maar het lukt om binnen een uur een burger met een biertje weg te werken en ondertussen bij te kletsen. ‘s Middags dien ik mijn eerste verzoek in voor een oud-klant in Singapore uit mijn ABN AMRO-tijd die nu graag weer zaken met ons wil doen. Aan het eind van de dag ben ik zowaar vermoeid en blij dat het weekend is.
eten bij de Giraffe, Pientje in de taxi, Pientje doet gezond
