Voordat we echt gaan emigreren eerst nog een laatste boerenkoolstamppot. Of toch niet? Het blijkt mee te vallen. Sterker nog, als we op Tweede Kerstdag al vroeg in de ochtend in Leeuwarden arriveren, legt Paul de laatste hand aan het Kerstdiner. Het ziet er veelbelovend uit. We bekijken ‘s middags het nieuwe huis van Paul en Roelien in Terkaple. Terkaple is een heel klein plaatsje in de buurt van Joure. Het is een hele leuke oude arbeiderswoning met vrij uitzicht over de weilanden en een eigen aanlegsteiger. We zijn er erg van gecharmeerd. Nog net op tijd zijn we terug in Leeuwarden om mee te spelen met Monopoly, zo wordt het toch nog een echte Kerst. Nadat Rutger snel en overtuigend wint, maken we gauw de tafel vrij voor het eten. Dat smaakt voortreffelijk en Paul brengt een toast uit op ons vertrek naar Hong Kong.
De volgende morgen vertrekken we op tijd naar Schiphol. Alle spullen zijn netjes in de koffers gepakt zodat ze hopelijk het vliegtuig mee in kunnen. Het is niet erg druk op de weg op zondagmorgen zodat we ruim op tijd op Schiphol zijn. Meeuwis en Ivonne komen vrijwel gelijk met ons aan zodat we de auto over kunnen dragen. Het inchecken van onze vijf stuks bagage gaat buiten verwachting goed. We hoeven niet eens te betalen voor onze 16kg overgewicht omdat de kinderwagen niet wordt meegeteld. We drinken nog even een kop koffie met de uitzwaaiers die speciaal voor ons uit Dronten , Leeuwarden en Aalsmeer zijn gekomen.
afscheid op Schiphol
met alle bagage op 1 kar met Pien in het vliegtuig
We hebben fijne plaatsen in het vliegtuig, helemaal vooraan in de economy-class waardoor we volop beenruimte hebben. Voor Pien hebben we een eigen stoel geboekt en dat is maar goed ook want het vliegtuig zit helemaal vol. 12 Uur lang een kind van 12 kilo op je schoot is natuurlijk geen pretje. Pien lukt het zelfs om nog de nodige uren te slapen in haar maxi-cosi. De rest van de tijd is ze vooral bezig met aandacht trekken van de mede-passagiers. Als we ’s ochtends vroeg aankomen in Hong Kong merken we hoe vreselijk efficiënt deze stad is. Dankzij onze werk-visa hoeven we niet in de toeristen-rij te staan bij de douane en als we meteen daarna bij de bagagecarrousel komen, ligt al onze bagage er al op. Kom daar maar eens om op Schiphol. De bagage past op 1 karretje totdat een hellingbaan het tegendeel bewijst. Gelukkig past de hele handel wonder boven wonder wel in één taxi. De achterbak gaat niet dicht maar dankzij een spanbandje blijven onze koffers er op de snelweg bij 120km/u hopelijk gewoon in liggen. Ons appartement ligt echt midden in de stad. Ze zijn al van onze komst op de hoogte en alle koffers worden naar ons appartement gebracht terwijl wij inchecken. Dat soort service hoorde er in Londen echt niet bij. Het enige dat ontbreekt is een kinderbedje voor Pien dat pas ’s middags gebracht kan worden. Pien slaapt dus een paar uur in haar buggy terwijl wij een paar uur genieten van ons comfortabele bed. Als we wakker worden, is het eigenlijk best wel koud in ons appartement. De thermostaat blijkt alleen de airconditioning aan te sturen zodat we een straalkacheltje krijgen om het appartement op te warmen. Dat lukt slechts met moeite omdat het buiten maar zo’n 10 graden is. Dat is behoorlijk koud voor Hong Kong. ’s Avonds gaan we een hapje eten bij de lokale Chinees (er zitten er minstens 10 in een straal van 50 meter rond ons appartement). Tot onze verbazing is Pientje een behoorlijke bezienswaardigheid in deze stad. Ze moet er aan wennen en weigert mee te eten. Met of zonder stokjes. We voeden haar met de laatste Hollandse sultana’s. De restaurants zijn hier niet echt ingericht op kinderen dus Pien moet op schoot zitten maar weet wel de aandacht van het bedienend personeel en de overige bezoekers te trekken.
in ons appartement
Ons appartement is klein maar luxe. Op de website is het appartement 80m2 groot maar zoals bijna alles in Hong Kong zijn ook de vierkante meters hier kleiner dan in Europa. Volgens onze inschatting zijn het eerder 50m2. Zie hier een plattegrond. Het grootste nadeel is dat het 1 grote open ruimte is waardoor Pien vanuit haar bed uitstekend in de gaten kan houden wat haar ouders allemaal uitspoken. En vice versa. De eerste nacht houdt Pien ons vanaf middernacht 2 uur lang wakker met haar gehuil totdat we ons realiseren dat niet zozeer haar slaapritme maar vooral haar eetritme verstoord is door de jetlag. Het arme kind heeft gewoon honger. We geven een flesje zodat de kleine dame lekker gaat slapen. Mij kost het 3 nachten voordat ik eindelijk doorslaap.
Ik ga op dinsdag naar mijn werk om te kijken of er een werkplek is en om te zien of alle systemen werken. Dat blijkt gelukkig het geval zodat ik de dag doorkom met het wegwerken van 200 ongelezen emails na een weekje Kerstvakantie. Kirsten en Pien trekken erop uit om inkopen te doen. Dat blijkt niet zo makkelijk want veel supermarkten zijn alleen met een trap te bereiken. De luxe supermarkt waar ze uiteindelijk slagen, doet Albert Heijn verbleken tot een absolute prijsvechter. Voor 70 euro kopen ze een pak luiers en net genoeg boodschappen voor het avondeten. Bij thuiskomst is de schoonmaakster bezig die hier iedere dag het appartement schoon komt maken. Heerlijk lekker luxe.
Wellington Street: ons appartement, de straat en de lokale Chinees
Op mijn werk gaat alles goed. Ik merk aan het einde van de tweede dag op het werk dat de jetlag z’n tol eist als ik aan de telefoon zit. Het lijkt alsof ik langzamer ga praten. Ik merk trouwens ook dat je door het tijdverschil met Europa al gauw langer blijft zitten. Dat is iets om op te letten. Het is erg rustig op het werk tijdens de dagen tussen Kerst en Oud & Nieuw dus heel veel collega’s om kennis mee te maken zijn er nog niet.
Op oudejaarsavond zijn onze plannen erg bescheiden. We gaan op tijd eten bij de Libanees. Er zitten er twee tegenover elkaar in de straat. Het eten smaakt prima en Pientje steelt wederom te show bij de bediening. Ook hier geen kinderstoelen. Uit eten is hier goedkoper dan zelf koken. Wat een straf. We zijn op tijd thuis zodat Pien kan slapen. Hopen we… We zien op uitzendinggemist.nl een programma over mensen die naar het buitenland (i.c. Italië) emigreren, daar volledig mislukken en na een jaar gescheiden terugkeren naar Nederland. Geen goed voorbeeld. De oudejaarsconference moet nog uitgezonden worden dus die houden we tegoed. Pientje lukt het om de halve avond wakker te blijven en dat gaat met het nodige gehuil gepaard. Niet heel prettig. Om twaalf uur maken we een flesje champagne open en krijgen nauwelijks iets mee van het vuurwerk. Ons appartement bevindt zich op de 6e verdieping en is daarom bijna helemaal omringd door hogere gebouwen. Het lukt om in de reflectie van de andere gebouwen iets van het vuurwerk te zien. Als we uit het raam van het toilet kijken (het enige dat open kan), zien we iets van het vuurwerk boven de hoge flats uitschieten. Op nos.nl zien we een filmpje (zie hier) van het spectaculaire vuurwerk in Hong Kong. Het hoge gebouw met de cijfers erop is grappig genoeg mijn kantoor. Kirsten wijst mij er fijntjes op dat ik slechts op de 15e verdieping van dit 88 verdiepingen tellende gebouw werk. Daarbij is het ook al niet meer het hoogste gebouw van de stad met dik 400 meter. Ik sla mij er manmoedig doorheen.
Nieuwjaarsdag zelf is een vrij rustig aangelegenheid. Omdat Pien pas laat is gaan slapen, liggen haar ouders uit solidariteit (en gebrek aan ruimte) ook erg lang in bed. We hebben helaas geen kinderstoel bij het appartement gekregen dus ik trek erop uit om er eentje te bemachtigen. De plastic kinderstoel van IKEA is onovertroffen in vrijwel ieder opzicht: hij is fraai, makkelijk mee te nemen, makkelijk schoon te houden en bovenal goedkoop. Eigenlijk zit er maar één nadeel aan: je moet ervoor naar IKEA. Nu is alles in een nieuw land een uitje en daarmee ook de IKEA. Kirsten en Pientje slapen nog wat bij en dat is maar goed ook want het is waanzinnig druk op straat. Het is natuurlijk een vrije dag dus alle ahma’s (helpers, maids of hoe je zo ook wil noemen) zijn vrij en die doen hetzelfde als de rest van Hong Kong: eten en winkelen in het centrum. De IKEA zit in een kelder die erg doet denken aan een omgebouwde parkeergarage is daardoor een vreselijk claustrofobische aangelegenheid. Zeker met al die schuifelende Aziaten is het voor mij als doelgerichte shopper een ware hel om me door deze mini-IKEA heen te persen. Ik overleef het en ik slaag zelfs tot grote blijdschap van vrouw en dochter. Overigens is ook dit attribuut (made in China) hier anderhalf keer zo duur als in Nederland. Op de terugweg naar huis beland ik nog in een demonstratie. Waarvoor of waartegen is me niet helemaal duidelijk. Uit een krantenartikel krijg ik de indruk dat er voor een hele reeks onderwerpen tegelijk gedemonstreerd wordt. Wel zo efficiënt natuurlijk en je verliest er geen kostbare werkdag mee!
