Na drie dagen zonder laptop, beginnen de 50m2 van ons appartementje toch wel een beetje op ons af te komen. Kirsten kan de sudoku-puzzeltjes inmiddels blind binnen 2 minuten oplossen dus het wordt tijd om een nieuwe laptop te kopen. Kirsten heeft rondvraag gedaan en er bestaat tot haar opluchting ook in Hong Kong een soort van Media-markt. Dat heet hier Fortress. We gaan dus niet terug naar het computer-centrum in Wan Chai. Als ik op vrijdag een aanbieding krijg van de bank dat ik juist bij Fortress met 10% korting kan kopen, geef ik mijn verzet op. Voordat we echter een laptop gaan kopen, moet er eerst nog internet en een mobieltje voor Kirsten geregeld worden. Kirsten heeft haar huiswerk grondig gedaan zodat we na een uur al internet en een mobiel voor Kirsten hebben geregeld. Bij de Fortress liggen redelijk wat laptops en na wat kijken en vergelijken valt de keuze op een Lenovo Thinkpad. Ik had hem al in de tests gezien en Kirsten is gecharmeerd van het ontwerp. Zwart en vierkant; dat in tegenstelling tot de meeste laptops die zilverkleurig of zachtroze van kleur zijn. Ik krijg niet alleen 10% korting maar ook nog eens rentevrije afbetaling in 24 termijnen dus het is net of we met een gratis laptop de winkel uitlopen. Hoe de rest van de dag eruit ziet, laat zich raden.
Op maandag word ik verwacht voor een introductiecursus van mijn werk. Onze enthousiaste cursusleidster heeft volop leuke activiteiten bedacht zodat we elkaar en de bank beter leren kennen. Ik zit me in eerste instantie een beetje op te vreten omdat ik graag meer over de bank wil horen en niet echt zit te wachten op leuke spelletjes afgewisseld met slaapverwekkende presentaties over allerhande staffuncties. Na verloop van tijd staak ik m'n verzet en leer ik gelukkig een paar aardige mensen kennen. Maandagavond en dinsdagavond maak ik voor het laatst misbruik van het feit dat het maar 10 minuten lopen is van m'n werkplek naar ons appartement. Daardoor kan ik tegelijk met Pien eten om daarna nog 'even' terug naar het werk te gaan om wat dingen af te maken. Het is nogal een korte werkweek omdat ik maandag m'n cursus heb en donderdag en vrijdag de verhuizers komen. Dinsdagavond ben ik uiteindelijk pas tegen tien uur thuis. Ik ben dan nog steeds niet de laatste die naar huis gaat maar leeg is het dan wel. Kirsten laat subtiel doorsijpelen dat mijn lange werktijden vast te maken hebben met het opstarten van m'n nieuwe rol.
Woensdagmorgen gaan we naar Discovery Bay voor de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis. Gelukkig is alles in orde en wordt het huis netjes schoon opgeleverd. De huisbaas heeft een nieuwe koelkast in de keuken laten plaatsen en er zijn 1 of 2 airconditioning-units vervangen. Volgens de makelaar is het absolute B-kwaliteit en voor ons had het niet gehoeven maar zij vertelt dat veel mensen het fijn vinden om nieuwe apparatuur in hun huis te hebben. Fijn dan. Aan het eind van de middag komen Ad en Simone aan uit Nederland om ons te helpen met uitpakken. Hun vlucht komt om 4 uur 's middags aan en ze bellen me om half vijf al dat ze in de trein naar het centrum zitten. Ik kan nog net een laatste email versturen voordat ze op het station aankomen dat gelukkig recht onder mijn gebouw ligt. Ze willen graag lopen nadat ze twaalf uur gevlogen hebben en ik waarschuw nog dat hun hotel op een heuvel ligt. Na 20 minuteen hebben ze weer even voldoende lichaamsbeweging gehad. We leggen de koffers in de hotelkamer van hetzelfde hotel als waar Kirsten en ik in november hebben geslapen en lopen dan door naar ons appartement in Wellington Street. Het ligt allemaal vlak bij elkaar maar het is fascinerend om te zien hoe op zo'n klein stukje de designwinkels en de groentestalletjes op straat elkaar afwisselen. Opa en oma zijn uiteraard dolgelukkig om hun kleindochter weer terug te zien die na 2,5 week al weer groter is geworden. We eten een hapje bij de Chinees aan de overkant en drinken na afloop nog even een biertje op het dakterras van een van de weinige oude gebouwen die er nog staan in de buurt van hun hotel. Het voelt een beetje vreemd aan om zo tussen de hoge gebouwen in te staan. Heel lang houden we het niet vol want Ad en Simone zijn best moe na zo'n lange reis. Bovendien is het niet heel warm en moeten we de volgende dag op tijd weer op.
Om half negen zijn we allemaal tegelijk bij de ferry terminal om de boot naar Discovery Bay te halen. Bij aankomst in ons huis zijn Ad en Simone erg onder de indruk van ons paleisje. We hebben nog even voordat de verhuizers komen dus loop ik met Ad en Simone naar de supermarkt om schoonmaakspullen te kopen. Het is toch wel even lopen en we zijn net op de terugweg als Kirsten belt dat de verhuizers er al zijn. Het afleveren van de spullen is in de alle opzichten het omgekeerde van het inpakken in Badhoevedorp. Het gaat met evenveel mensen en in hetzelfde hoge tempo. De spullen zijn eerder al uit de container gehaald en worden op kleine vrachtwagentjes bij ons huis afgeleverd. Omdat we in een auto-vrije omgeving wonen, mag de vrachtwagen ook niet langer dan 2 uur in Discovery Bay blijven. De meeste verhuizers zijn daarom met de bus gekomen. Eerst worden dus alle spullen van de wagen gehaald en daarna pas naar binnen gedragen. Om er zeker van te zijn dat alle dozen ook echt worden afgeleverd, krijgt Kirsten een lijst in haar handen om iedere doos af te strepen. Het gaat allemaal in hoog tempo. Gelukkig worden alle meubels in elkaar gezet en als we willen worden zelfs alle dozen voor ons uitgepakt. Dat laatste doen we liever zelf omdat we nog niet precies hebben bedacht waar we alles willen uitstallen. Sterker nog, we zijn een beetje bezorgd dat niet alles gaat passen. Ad en Simone zijn erg druk met het uitsoppen van alle keukenkastjes (en dat zijn er nogal veel) terwijl ik Pientje bezighoud. Die kijkt haar ogen uit en gelukkig komt haar bedje al snel te voorschijn zodat ze nog eventjes kan slapen tussen alle drukte door. We zijn erg trots op haar want ondanks de zoveelste verhuizing binnen 2 maanden tijd blijft ze goed gehumeurd en vrolijk.
De verhuisdozen zijn in Nederland per kamer van een sticker voorzien zodat ze hier automatisch in de corresponderende kamer terecht komen. De verhuizers nemen twee uur lunchpauze en komen daarna met nog een keer 2 vrachtauto's terug. Kirsten en ik vragen ons af wat we toch moeten met al die spullen. En dan hebben we in Amsterdam ook nog eens een opslagunit vol staan. Tot onze verbazing past alles eigenlijk heel makkelijk in huis en is er voldoende ruimte dus misschien valt het allemaal wel mee. We eten 's avonds een hapje op “de plaza”, dat is het centrale winkel- en horecagebied van Discovery Bay en dat is ook waar de pier zich bevindt. Ad en Simone hebben net het idee alsof ze in Spanje of Zuid-Frankrijk zijn. Zo aan het eind van de dag zijn er overal kinderen op straat aan het spelen en zitten veel mensen op de “plaza” wat te kletsen en te drinken. Ik vind het allemaal een beetje onwerkelijk zo'n ideale wereld.
Op vrijdagmorgen komen we niet al te snel uit de startblokken. 's Ochtends wordt het internet geinstalleerd door een monteur die op de fiets komt. Kirsten en ik moeten iets na de middag al weer richting ons oude appartement om daar de koffers op te halen waar we de laatste 2 maanden uit geleefd hebben. Eigenlijk moeten we vooral inpakken want de koffers worden door een busje opgehaald. Taxi's zijn niet toegestaan in Discovery Bay dus gaat het met een bestelbusje. Pientje blijft achter bij Ad en Simone die intussen druk verder gaan met dozen uitpakken en poetsen. We beseffen dat we het maar enorm getroffen hebben met zulke fijne hulp. Ik drink 's middags nog even een kop koffie met een collega uit Shanghai die in Hong Kong is. Het is weliswaar m'n vrije dag maar mijn baas in Londen vond het zo belachelijk dat ik geen vrije dagen kreeg om te verhuizen dat hij ze geschonken heeft. Dan vind ik het dus ook niet zo erg om even een uurtje te 'werken' als ik toch in de buurt ben. Het is prachtig weer voor het eerst sinds we in Hong Kong zijn en op de terugweg naar Discovery Bay kan ik bij uitzondering een keer buiten staan op de boot. Ik geniet van het fantastische uitzicht. Het leven is mooi en we hebben weer een huis. En wat voor een huis.
