Camiel heeft de eerste avond meteen een filmpje gemaakt. Saar is op het filmpje nog geen uur oud. Ook de foto's zijn met onderstaande link te zien.
filmpje hier
foto's hier
Zwanger en bevallen in Hong Kong
De zwangerschap zelf is zonder problemen verlopen. Er waren geen complicaties, de buik groeide goed en ik ben me steeds beter gaan voelen. De laatste weken waren wat zwaar, met name het ook nog zorgen voor Pien. Maar hier hebben we de luxe van een hulp in huis, dus Eva heeft heel veel zorg over genomen. Dat was erg fijn. De controles heb ik afwisselend bij de verloskundige en het ziekenhuis gedaan. Bij de verloskundige was ik gewoon net als in Nederland zwanger en kon ik lekker kletsen over alle kwaaltjes en de naderende bevalling. Het belangrijkste echter was dat zij mij uit kon leggen hoe het ziekenhuis werkte. De controles daar verliepen totaal anders dan ik gewend was. Het eerste was al de wachttijden. Wanneer je een afspraak om 10 uur hebt, moet je er iets eerder zijn voor de bloeddrukcontrole. Vervolgens zit je in het systeem en kun je wachten tot je aan de beurt bent. De eerste keer moest ik 1.5 uur wachten. Kan een keer gebeuren. De volgende controle was het weer precies 1.5 uur. Wat een toeval, naast dat het heel vervelend is om daar te moeten zitten wachten. Camiel opperde het idee om gewoon 1.5 uur later te verschijnen. Maar daar hebben ze een oplossing voor. Je krijgt namelijk als je je meldt een code mee, die is tijdgebonden. Dus als jij je om 11 uur meldt, krijg je de code voor de afspraak van 11 uur mee. Dus geen mogelijkheid om hier onderuit te komen. De volgende controles verliepen qua tijd hetzelfde, dus menig boek is versleten op de polikliniek. Het record wachten is trouwens 2.5 uur geworden. Maar dat was prima te doen omdat Camiel erbij was en we gewoon zijn gaan lunchen, tijdens het wachten.
Eenmaal aan de beurt verwacht je even een gesprekje over hoe het gaat, buik controle, hartje horen en dan plan maken tot de volgende controle. Nou, dat ging wat anders. Eerst was het de vraag of ik de dokter goed kon verstaan. Mijn Engels is niet top, maar dat van sommige dokters al helemaal niet. En ze begonnen elke keer weer over de suikertest die ik niet gedaan had. Vond ik niet nodig. De suikertest (om te kijken of je zwangerschapssuikerziekte hebt) doen ze hier standaard als je 35+ bent. En bij mij wilden ze het al helemaal omdat mijn eerste kind, Pientje dus, bijna 4 kilo woog bij de geboorte. Ongehoord hier. Allebei geen redenen voor mij om een paar keer nuchter naar het ziekenhuis te moeten, uren te wachten om dan te horen dat het allemaal goed is. Dus elke dokter begon er weer over. De buik onderzoeken ze hier eigenlijk niet. Even porren en dat was het. Het hartje luisteren ze 1 seconde, hij doet het en klaar. Dat was het dan, de hele controle. Met mazzel kon je een vraag stellen. Lekker frustrerend als je na 1.5 uur wachten met 2 minuten weer buiten staat.
Een andere uitdaging is de apotheek van het ziekenhuis. In verband met mijn bloedgroep moest ik twee keer een injectie. Die moet je zelf halen bij de apotheek. Niets vermoedend loop ik daar naar toe en zie een hal vol met mensen, minstens 100. En een hele serie loketten. Ik moet er wat verdwaald uitgezien hebben want een Israelische meneer spreekt mij aan met de vraag of ik nieuw ben hier. Hij legt mij het systeem uit. Eerst in de rij voor het ene loket, daar krijg je een nummertje voor het volgende. Dan wachten op je beurt. Ik kreeg nummer 671, ze waren bij nummer 560. Zijn inschatting was dat ik makkelijk kon lunchen en de krant lezen en een wandelingetje kon maken. Dan kon ik daarna nog rustig daarvan bijkomen tijdens het wachten. Als dan je nummer op het grote scherm verscheen, mocht je in de rij om je medicijnen op te halen. Joepie! Als dank voor zijn uitleg zijn we maar samen naar de Starbucks in het ziekenhuis gelopen. De meneer was erg aan het klagen over het systeem, al het lange wachten, het gebrek aan persoonlijke aandacht, etc. Ik heb nog vaak aan hem moeten denken. Vooral omdat mijn antwoord naar hem was, dat het wel hele goede medische zorg is en dat wij geen recht van klagen hebben omdat het gratis is. Want dat is het bijzondere aan het systeem, je hoeft er bijna niets voor te betalen. Dus is klagen eigenlijk heel erg verkeerd. De meneer gaf me zeker gelijk en ik heb het ook vaak voor mezelf moeten herhalen. Overigens was ik net klaar met lunchen toen ik gebeld werd door de polikliniek of ik nog bij de apotheek zat. Ik beaamde dat en vertelde dat er nog steeds 100 mensen voor mij waren. En plotseling werd mijn naam omgeroepen en mocht ik mijn injectie gaan halen. Leve de zuster die op mij zat te wachten en zelf wilde lunchen! Wat een telefoontje al niet kan doen. De keer erna, de tweede injectie, moest ik meteen zeggen dat het spoed was en dat de afdeling aan het wachten was. Ik heb toen maar 10 minuten mogen genieten van de aanwezige menigte. Als je het systeem eenmaal kent...
Na bijna 41 weken zwanger te zijn en een aantal controles verder was het zover. In Hong Kong wachten ze liever niet tot 42 weken zwangerschap. Dus bij de 40 weken controle afspraak gemaakt om de dag voor de 41e week op controle te komen om te kijken of de inleiding plaats zou kunnen vinden. Deze controle vindt in tegenstelling tot de reguliere controles plaats in het ziekenhuis op de bevalafdeling. Camiel en ik waren keurig op tijd, 9 uur, op de afdeling. Klaar om minstens 1.5 uur weer te wachten. Het tegendeel was waar. We kwamen binnen en meteen ging een heel protocol in werking. Bloeddruk, hartfilmpje van de baby, bloedafname, controleren gegevens, enz. Gelukkig maar dat ze ons bezig hielden want Camiel en ik waren even een beetje in shock. Cultuurshock wel te verstaan. Het was een hele drukke afdeling, met veel bedden dicht bij elkaar, veel zwangere vrouwen in roze pakjes, veel personeel, geen privacy en vooral, geen mannen! Die werden geacht buiten te wachten en alleen bij bezoektijd (12-13 en 18-20) binnen te komen. Help, was mijn eerste gedachte. Ik wil hier weg. Maar alles om ons kind goed ter wereld te laten komen, ze leveren goede medische zorg en het komt wel goed en dat maar blijven denken dan wordt je wel rustig. Bovendien hadden we andere dingen aan ons hoofd.
Ik had 's nachts wat weeen gehad en bij het hartfilmpje waren ze duidelijk te zien. En toen vond de dokter dat ik niet ingeleid kon worden maar opgenomen moest worden om af te wachten. Nee!!! De baarmoederhals was ook nog niet klaar voor inleiding, dus wachten. En niet naar huis wat het oorspronkelijke plan was. Camiel moest op de gang wachten tijdens dit hele gebeuren en overleggen met je echtgenoot vindt men toch wat overbodig in dit land. De gangbare cultuur is doen wat de dokter zegt en wachten. Daar ben ik in beide gevallen niet zo goed in. Dus ik weer Camiel bellen waar hij was om even te overleggen op de gang. Het plan was om te wachten tot 15 uur 's middags, dan weer hartfilmpje en kijken wat de weeen zouden doen. Okee. Camiel naar het werk en ik gezellig op een bedje, met 6 andere vrouwen in een open gang omgebouwd tot beddenopbergplek met 30 cm tussen de bedden. Gezellig! Weeen waren er niet meer, wat harde buiken maar ook niet meer dan dat. En die had ik al weken, wat de dokter ook wist. Om 15 uur dan weer controles en verdorie, de weeen begonnen weer. Dus geen inleiding. Maar na de controle gingen de weeen weer weg. Een welles-nietes discussie ontstond. Volgens de dokter had ik weeen, maar ik vond van niet omdat ze weer weg waren. Weer onderhandelen, gelukkig overigens met een jonge dokter die goed Engels sprak en ook wel iets van begrip voor die rare Kaukasier die van alles wil (zo noemen ze de Westerlingen hier). We zouden wachten tot 18 uur en dan verder praten. Want nu nog inleiden zou alleen maar tot een bevalling 's nachts leiden en goed slapen was veel belangrijker! Het moest niet gekker worden. Mij laten wachten de hele dag en nacht in een ziekenhuis bed en dan niks doen. Dus om 18 uur de discussie aangegaan dat ik niet hier ging blijven slapen maar naar huis wilde en de volgend morgen weer terug zou komen. Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Stel dat de weeen zouden beginnen/doorzetten, dat kon toch niet? Ik ben benieuwd hoe ik het dan had moeten doen als de weeen gewoon thuis waren begonnen. Uiteindelijk besloten om in een hotel vlak bij het ziekenhuis te overnachten. Als ik beloofde dat ik binnen 15 min. in het ziekenhuis kon zijn dan mocht het. Een speciaal papiertje getekend en weg waren we. Camiel en ik zijn heerlijk uit eten geweest, hebben wat televisie gekeken en vervolgens uitstekend geslapen.
Om 7.30 uur precies hebben we ons weer gemeld op de afdeling. Enige jaloezie bij mijn kamergenote was er wel, zij lag er al 2 dagen te wachten en had dus ook al 2 nachten niet geslapen. En ik kom daar totaal uitgerust binnen, klaar voor wat komen ging. Het was eerst weer tijd voor het hartfilmpje. Dat vond ik heel spannend, want tot nu toe kreeg ik steeds weeen als ik aan het apparaat lag. Met enig gesjoemel (de drukmonitor iets omhoog tillen bij een wee...) had ik een goed filmpje voor een inleiding dus het zou gaan gebeuren vandaag! En toen was de dokter weg, naar de polikliniek zei de zuster. En mijn inleiding dan? Wachten... De paniek sloeg wat toe omdat de ervaring geleerd had dat ze het geen probleem vinden om je een hele dag te laten wachten. Gelukkig was de zuster behulpzaam. Zij vertelde om 10 uur dat de arts op de afdeling was. Als ik de ene kant van de gang in de gaten zou houden en zij de andere, dan moesten we hem wel vangen! En dat voor een Chinese verpleegkundige. Het plan lukte. De eerste reactie van de dokter was dat hij niet wist of hij nou blij moest zijn dat ik er nog was of niet. Maar hij wilde meewerken, heeft mij gestript (vliezen loswoelen van de baarmoederhals) en medicijnen ingebracht. Vervolgens moest ik twee uur aan het CTG (het beruchte hartfilmpjesapparaat). Prompt begonnen de weeen en die hielden dit keer niet meer op. Ik was even vergeten hoe zeer weeen doen, met name als ze meteen elke 3 minuten komen en na een uur bijna elke 1 tot 2 minuten. Het meest vervelende was dat het nog geen bezoekuur was en dus Camiel er niet bij mocht zijn. En in de folder staat nog wel dat ze het heel erg aanmoedigen dat de mannen bij de bevalling zijn. Sterker nog, dat die bij alle controles en pufklasjes en vervolgens bij het hele proces aanwezig zijn. Wanneer dan begon ik mij af te vragen en waar dan, op de gang in het wachtkamertje? Het is maar wat je onder aanwezig verstaat...
Gelukkig was het 12 uur, bezoektijd. De weeen werden heel erg hevig en waren continu aanwezig. Weer aan het apparaat om de baby te bewaken. De conclusie was geen overstimulatie maar gewoon hele heftige weeen. Die kende ik nog van de bevalling van Pien dus wilde ik een ruggeprik. Met slechts 4 cm ontsluiting na 4 uur weeen vond ik het genoeg. Na lang aandringen, in mijn eentje want bezoekuur was voorbij en dus Camiel op de gang, zouden ze een dokter sturen voor een beoordeling. Wanneer? Wachten... Het was druk dus geen tijd. Ik weer naar mijn bed, op zaal, tussen alle andere vrouwen in om de weeen op te vangen. Gelukkig was Camiel naar binnen geslopen om mij te helpen. Hij heeft een paar keer het voor mij opgenomen en gevraagd waar de dokter bleef. Die kwam uiteindelijk, ging kijken hoe ver de ontsluiting was en zei een centimeter of 5. Wat?! Dan nu echt een ruggeprik graag. Maar met dat zij weg liep voelde ik persdrang, de baby kwam eraan. Als een idioot in een rolstoel en naar de andere afdeling waar de verloskamers waren. Camiel moest zich omkleden en 10 minuten wachten. Dat heeft hij niet afgewacht gezien hoe snel het allemaal ging. Pien was er in 3 minuten, dus dit zou hij niet missen! Saar was er ook in een paar minuten, twee persweeen en ze was eruit, geweldig snel. De arts en verpleegkundigen waren helemaal verrast dat het zo snel ging. Camiel heeft Saar niet mogen opvangen of de navelstreng doorgeknipt. Dat gebeurt hier niet en hij mocht er tenslotte toch al bij zijn? Saar deed het meteen goed, werd nagekeken schoongemaakt en daarna kreeg ik haar aangereikt. Wat geweldig om weer mee te maken, het is zo bijzonder.
Zoveel mensen als er rondliepen toen we de verloskamer binnen kwamen (7), zo leeg was het nadat ze geboren was. Saar had honger (zie het filmpje) en we wilden haar een fles geven. De eerste zuster die binnen kwam vertelde dat ze dat niet deden op deze afdeling maar pas op de kraamafdeling. Wanneer wij daar naartoe gingen? Geen idee, die was vol dus moesten we wachten... Daar waren we goed in geworden dus zijn we maar volop van Saar gaan genieten. En als je het leuk hebt gaat de tijd snel, we mochten over naar de volgende afdeling. Op naar de volgende cultuurshock.
Dat het druk was wisten we inmiddels. Maar zo vol. Als je meer bedden nodig hebt, dan nummer je ze gewoon met cijfers en letter. Ik kwam op bed 25, buurvrouw had 25B. Het was een zaaltje voor 6 bedden maar er waren er 8 bezet. Tussen de bedden precies genoeg ruimte voor het bakje van de baby, maar dan moest die van de buurvrouw er ook tussen. Geen loopruimte. Ik vond het heel erg. Zoveel mensen, zoveel lawaai, geen privacy op een zo belangrijk en indrukwekkend moment. O ja, en mannen mogen er ook niet komen buiten bezoektijd om... En omdat het zo druk was geen verpleegkundige die even kwam kijken hoe het ging. Gelukkig was Saar niet onze eerste baby dus wij redden ons wel. Een fles hadden we al veroverd. Kraamverband, luiers en onderleggers moet je van huis meenemen dus daar hadden we ook niemand voor nodig. Dat dat moest wisten wij niet, de ziekenhuiswinkel bleek een grote voorraad te hebben. Waarschijnlijk waren wij niet de enige die dit niet wisten Je eigen beker meenemen hadden we helemaal niet kunnen bedenken, dus die heeft Camiel voor me geregeld bij de keukenmevrouw. Het is overigens best een effectieve manier van kostenbesparing om mensen dit soort zaken zelf mee te laten nemen. Zeker in Hong Kong waar zaken als luiers hardstikke duur zijn. Tip voor de nieuwe regering in Nederland?
Na het bezoekuur is Camiel naar huis gegaan en heeft toen nog de video gemaakt. Saar en ik hebben een onrustige nacht gehad. Saar bleef heerlijk bij mij in bed of in haar bakje liggen, dit in tegenstelling tot de Chinese dames. Die voeden hun kind om het vervolgens weer aan de verpleegkundige mee te geven. Saar werd geacht zich meteen aan de voedertijden van de afdeling te houden. Ze brachten steeds op vaste tijden de fles. Ik weigerde beleefd de eerste fles omdat die een uur na het allereerste flesje kwam. De zuster sprak bijna geen Engels, dus even later stond de hoofdzuster aan mijn bed. Waarom ik de flessen weigerde. Omstandig begon ze het schema uit te leggen terwijl ik haar mijn voeden op verzoek probeerde uit te leggen. Dat de discussie geen zin had bedacht ik me wat laat. We waren toch van plan om Saar geen warme flesjes te geven, dus ik heb braaf de flessen geaccepteerd en ze gewoon af laten koelen totdat Saar de fles wilde. Het enige waar ik goed op moest letten was de afdelingshulp, want die haalde precies 15 minuten na het uitdeel moment de lege flesjes weer op, ongeacht of ze wel echt leeg waren. Dus heb ik de flessen steeds verstopt. Ging prima en Saar vond de melk volgens mij heerlijk.
Zomaar dingen, of je kind, weg pakken is volkomen normaal. Ik werd rond half vijf 's nachts wakker, draai me om en Saar was weg. Paniek, waar is mijn kind? Ik naar de balie waar ik meewarig aangekeken werd waar ik me druk om maakte. De nachtdienst heeft tot taak om de baby's te wassen, temperaturen, controleren, etc. Ik ging op het baby gehuil af en vond in een kamer en op de gang ernaast dertig bakjes met baby's, het merendeel heel hard huilend. Er waren er een paar stil, waaronder Saar. Zusters druk in de weer met al die baby's. Je zou je zorgen kunnen gaan maken over het verwisselen van een baby. Maar daar hebben ze blijkbaar ervaring mee gehad. Je kind wordt namelijk meteen na de geboorte voorzien van een label om de enkel en arm, vingerafdruk van mij en voetafdruk van Saar in het dossier en op de afdeling komt er aan de andere enkel een alarm. Ik moet zeggen dat ik het toch wel een veilig idee vond met zoveel baby's en mensen en onoverzichtelijke gangen. Toen ik Saar terug kreeg na de controle moest ik ook zeggen of het een meisje was, vaginaal of met keizersnede geboren, hoe laat, hoe zwaar, etc. Pas bij alle juiste antwoorden mocht ik haar weer hebben.
Na de bevalling wordt je geacht 48 uur in het ziekenhuis te blijven, voornamelijk voor als de baby alsnog ziek wordt of een probleem krijgt. Welnu, je bent een Nederlands of niet, ik vond een nacht eigenlijk al te lang, dus ik wilde naar huis. Mijn kind kan ik zelf wel in de gaten houden. Bovendien was het druk, lawaai, geen slaap, geen rust, alles wat mij niet goed lijkt voor een moeder en kind. De eerste zuster die aan mijn bed verscheen was de klos. Ik ga naar huis was mijn mededeling. Morgen zei zij. Nee, vandaag, nu. Nee, morgen. Er onstond een discussie. Of ik wel wist dat ik 48 uur moest blijven. Ja, dat wist ik maar ik ging mij er niet aan houden. De hoofdzuster weer aan mijn bed met hetzelfde verhaal. Zij had wat meer begrip en ik denk ervaring met Kaukasiers. Ik moest eerst de gynaecoloog zien te overtuigen en vervolgens de kinderarts, dan papieren tekenen dat ik tegen advies met ontslag ging en dan zou ik weg mogen. Ik begon al hard na te denken hoe ik het alarm van Saar af kon gaan krijgen. Maar dat was niet nodig. De gynaecoloog was dezelfde als de vorige dag. Hij had al gehoord dat ik naar huis wilde en dat verbaasde hem niet. Het was goed wat hem betrof, ik was tenslotte dokter dus zou wel voor mijn kind en mezelf kunnen zorgen. Ik hoefde wat hem betrof niet te tekenen, hij was akkoord. Hij wensde mij nog wel veel succes met de kinderarts.
Wanneer die op de afdeling zou komen? Ergens aan het einde van de dag. Wachten... Niet dus. Camiel gebeld, die zou om half twaalf komen en dan zou ik hem de afdeling op helpen. Half twaalf is geen bezoektijd dus geen mannen op de afdeling. De zuster gemeld dat ik echt weg ging vandaag. Ze wilden gelukkig wel meewerken en hebben meteen de papierwinkel in orde gemaakt. Camiel arriveerde en mocht gaan betalen. Er is een eigen bijdrage voor de medische zorg, welgeteld 250 dollar wat ongeveer 25 euro is. Daar heb je dus alle zorg van je zwangerschap voor, medicijnen, bevalling zelf, verblijf, etc. Een koopje. De werkelijke kosten staan op je rekening, die zijn gesubsidieerd en bedragen 7000 dollar (700 euro) in totaal. Best netjes, in Nederland lukt ze dat niet denk ik.
Het moment was eindelijk daar. Alle papieren op orde, Saar in haar eigen babykleren, ik in de mijne (rose is leuk, maar niet maatje Aziatisch voor een Europese vrouw), op naar de zuster. Na een uitgebreide check, inclusief controle dat het een meisje is, mochten we er vandoor. Nog even de navelklem eraf. Ik schrok vreselijk, dat ben ik niet gewend en was bang dat de boel open zou barsten. Maar dat was uiteraard niet het geval, de stomp was droog genoeg. Eigenlijk wel praktisch moet ik zeggen. We konden weg. Saar was rustig in haar maxi-cosi aan het slapen. De taxichauffeur had zelf bedacht dat zachtjes rijden wel verstandig was met een verse moeder en baby aan boord. Op de boot was het rustig, al reageerde Saar wel op de golven waartegen de boot klapte. Het was haar eerste bootritje, er zullen er vast veel gaan volgen hier in Hong Kong.
En toen waren we thuis! Pien was erg onder de indruk van wie we meegenomen hadden. Een heel bijzonder moment wat ik niet snel zal vergeten. Alles wat er gebeurd is vond ik bijzonder. Zwanger zijn, een kind krijgen en dan ook nog in een andere cultuur. Terugkijkend op de bevalling is het heel goed gegaan en medisch gezien zijn ze erg goed. Wachten is vervelend maar had zeker zin. En ze doen dingen nou eenmaal anders en vinden zaken als privacy ook van een andere orde. Saar is er, gezond en wel en we zijn heel erg gelukkig met z'n vieren.
