De laatste week in Londen betekent ook meteen ons laatste weekend in Londen. Tijdens de weekenden zijn we nog niet heel vaak de stad in geweest en al helemaal niet richting de winkels rond Oxford Street en Regent Street. De combinatie van Kerstdrukte en een dochter die met haar kinderwagen veel plek inneemt, maakt het gewoon niet een heel aantrekkelijk uitje. Ook dit weekend komt daar geen verandering in. Maar niet getreurd want we hebben een veel spannender uitstapje op de agenda staan. Ik ben ervan overtuigd dat in bijna ieder mens een verzamelaar schuilgaat, in meer of in mindere mate. Sommige mensen weten zich daarbij te beheersen, anderen lukt dat minder goed. In de weken voor ons vertrek heb ik hard m’n best gedaan om onze overtollige spullen te verkopen via marktplaats en Kirsten heeft hard haar best gedaan om niet teveel spullen bij te kopen via marktplaats. Het moet gezegd, ik heb veruit het meeste zooi van ons tweeen maar eenmaal in Londen liep de druk te hoog op. Er moest een andere kinderwagen komen. We hadden al een buggy en een kinderwagen bij ons dus het was me niet helemaal duidelijk waarom er nog een bij moest komen maar soms zijn er simpelweg goede redenen voor dat soort beslissingen. Al is het maar om de verzameling uit te breiden. Kirsten belooft bovendien om de oude kinderwagen te verkopen als ze een nieuwe bemachtigt. In Engeland geen marktplaats maar wel eBay. In tegenstelling tot marktplaats is dat wel een echte veiling en na een paar keer op het laatste moment overboden te worden, is driemaal scheepsrecht. Nadat we een felicitatie-email hadden ontvangen van eBay dat we de gelukkige winnaars waren, krijgen we te zien dat Mohammed en Wahida Said de verkopers zijn. Woonachtig in Oost-Londen. Per email een afspraak gemaakt en na drie weken de auto maar eens van zijn pakeerplek gehaald. In een troosteloze Engelse arbeiderswijk van voor de oorlog - onder de rook van Canary Wharf - kloppen we op de voordeur omdat de deurbel lijkt te ontbreken. Het duurt even voor de deur opgaat maar dan doet Wahida de deur voor ons open. Aangezien ik erbij ben, moet de hoofddoek even opgedaan worden. Via een minuscuul halletje betreden we de woonkamer van nauwelijks 10m2. Op de bank zit een hele kinderschaar en een vriendin (of familielid) is ook van de partij. Tegenover de bank staat een kolossale LCD-TV met kinderprogramma’s op. Verder is er weinig plek voor andere zaken in de woonkamer. Wahida en haar vriendin spreken Engels alsof ze al hun hele leven in Engeland wonen en Wahida’s decolleté bevestigt die indruk. Zoals op internet beloofd, ziet de kinderwagen eruit alsof hij nog nooit gebruikt is. We moeten zelfs vragen waar de beloofde krassen zitten of we zouden nog denken dat hij niet eerder gebruikt is. Pientje kijkt intussen haar ogen uit met zoveel kinderen want ze heeft in de drie weken bij haar ouders niet bijster veel contact meer gehad met andere kinderen. We betalen en rijden weer richting huis. Op de terugweg komen we langs Spitalfields Market en omdat daar een parkeergarage is, besluiten we om even te stoppen voor een hamburger. We moeten nog flink ons best doen om niet weer bij de Giraffe terecht te komen. Het wordt een Nieuw-Zeelandse Hamburgerketen. Pientje doet er niet moeilijk over en flirt er weer flink op los met de bediening en de andere bezoekers. Nadat Kirsten het winkelaanbod in Spitalfield Market nog even op actualiteit heeft gecontroleerd, rijden we door naar huis. Het valt trouwens wel op hoe goedkoop het is om zo aan de rand van de City te parkeren. Dat kost minder dan 3,5 euro per uur, kom daar in Amsterdam maar eens om. Thuis komt Michiel langs. Hij heeft de sleutels van zijn nieuwe huis in Notting Hill gekregen en komt de auto lenen om zijn spullen te verhuizen.
Op zondag besluiten we om niet alsnog ons geluk te gaan beproeven in Oxford Street maar we gaan naar Brick Lane, oftwel Banglatown. Brick Lane ligt vlak achter Spitalfields Market en zit vol met Indiase restaurants die allemaal worden gedreven door Bengalezen. Het schijnt dat het merendeel van de “Curryhouses” in Engeland door Bengalezen gedreven wordt. Je waant je in Brick Lane ook een beetje in Azië met alle obers die om het hardst hun best doen om je naar binnen te lokken. We laten ons niet in de verleiding brengen en gaan naar onze vast stek. Gelukkig vouwt Pientje’s nieuwe kinderwagen heel makkelijk en compact op zodat we allemaal tegelijk naar binnen passen. Pientje laat zich de naan en de lassi (Indiase drinkyoghurt) prima smaken. Na afloop lopen we nog een rondje over Spitalfields Market waar op zondag een typisch Londense markt is vol kraampjes die allerhande spulletjes en prulletjes verkopen, de een nog organischer en handgebreider dan de ander. ’s Avonds maken we Engelse TV-geschiedenis mee als we kijken naar de finale van the X-factor. Deze Engelse talentenjacht trekt vanavond 20 miljoen kijkers waarvan maar liefst de helft stemt. De volgende dag hoor ik op het nieuws dat dit waarschijnlijk het meest winstgevende weekend ooit is geweest voor televisiezender ITV. ‘Onze’ winnaar wordt tweede maar we hebben dan ook niet gestemd.
uit eten op Brick Lane
Pientje heeft in de voorgaande weken een beetje lopen kwakkelen maar is gelukkig weer helemaal de oude. Ze lacht weer, eet weer en drinkt weer en ze is ook weer het vrolijke meisje dat we een paar weken hadden moeten missen. Haar ontwikkeling staat niet stil, haar 5e tand komt door en ze schuifelt steeds sneller langs de bank terwijl ze rechtop staat. Verder heeft ze de muziekinstallatie ontdekt. Als ze zin heeft in muziek wijst ze de stereoset aan en nadat Kirsten muziek heeft opgezet, gaat ze dansen. Haar kleren zijn inmiddels ook weer aan vervanging toe maar dat blijkt in Londen niet zo’n probleem.
Kerstmis in St Marks
Op mijn werk is inmiddels ook de laatste week aangebroken. Op woensdagavond hebben we het Kerstuitje met het team. Dat is een buitengewoon beschaafd geheel, we hoeven niet eens een rode Kerstmuts op en volgens mij zijn we ook niet buitengewoon luid. David – mijn leidinggevende – is een enorme wijnliefhebber dus we drinken drie verschillende overheerlijke glazen wijn. Bij het dessert een glas sherry die het midden houdt tussen dessertwijn en port, helemaal geweldig. Ook het eten is om je vingers bij af te likken. Ik heb nooit geweten dat rosé varkensvlees zo lekker kon smaken. De volgende morgen heb ik een enorme nadorst maar opvallend genoeg geen hoofdpijn, dat zal vast aan de kwaliteit van de wijnen hebben gelegen. Donderdagavond een avondje ouderwets bierdrinken met 4 andere (oud)-Fortis collega’s. Vier Nederlanders en 1 Belg en het resultaat is dat ik vrijdagmorgen wel hoofdpijn heb. Onder werktijd lukt het me deze week om drie deals te doen met mijn nieuwe klant in Singapore zodat ik mijn stage in Londen kan afsluiten met genoeg inkomsten om mijn verhuizing en de eerste maanden salaris van te betalen.
Deze week zou de verkoopakte van ons huis in Nederland ook bij de notaris gepasseerd moeten worden. Ik heb er al vaak genoeg achteraan gebeld en krijg niet een bijzonder daadkrachtige indruk van de mensen die ik bij de notaris aan de telefoon heb. De koper stond erop dat het een kantoor zou worden in Castricum, Joost mag weten waarom. Wij hebben een machtiging afgegeven dus wij hoeven er niet voor op pad. Op dinsdagmorgen bedenk ik op de valreep nog even om mijn e-dentifier mee naar het werk te nemen zodat ik geld over kan maken. Het is ten slotte de bedoeling dat woensdag de akte gepasseerd wordt. Inmiddels is er een adequater persoon op de zaak gezet die mij vraagt of ik me realiseer dat er een restschuld is? Ze was namelijk nogal geschrokken van het bedrag. Ik vertel dat ik dat al tijden weet en eigenlijk vooral het precieze bedrag en een rekeningnummer wil weten zodat ik de zaak niet hoef op te houden. De koper heeft maandavond ook op de valreep zijn financiering rond gekregen zodat ik op dinsdag met een spoedoverboeking ervoor zorg, dat woensdagmorgen om half negen ons huis ons huis niet meer is!
Als ik vrijdagavond thuiskom, pakken we alvast alle spullen in de auto. Het heeft donderdagnacht enorm gesneeuwd, met name op het stuk tussen Londen en Harwich. Omdat de boot al om 9 uur vertrekt zetten we de wekker op 5 uur zodat we voor zes uur weg kunnen.
schone Pien
