Omdat Camiel erg druk is met een examen neem ik het bijhouden van het weblog even over. Het examen is belangrijk. Indien Camiel het niet voor april haalt, kan het zijn dat hij zijn werk niet meer mag doen. Beetje jammer van alle moeite, dus is het hard studeren. Ons huis heeft wel een fijne studeerkamer, afgezonderd van de rest van het huis dus er zijn geen excuses meer.
Zaterdag heeft Camiel Simone uitgezwaaid. We staan er weer alleen voor. Alvast voor haar verjaardag heeft Pien van Simone een loopkarretje met blokken gekregen. Het is een heel groot succes. Ze stapt er driftig mee door de kamer. Voor- of achteruit, dat maakt voor haar niet uit. Ook heeft ze ondertussen ontdekt dat je er heel goed in kunt zitten met een been en dan duwen met het andere. Het aantal blauwe plekken houden we maar niet meer bij. Met het vertrek van Simone wordt ook de noodzaak duidelijk om iemand te regelen die het huishouden wat over gaat nemen en ook op Pien kan passen. Deze meestal Philippijnse dames worden helpers genoemd. Ad zijn poging om een Indonesische dame te vinden is niet helemaal gelukt. Wel krijgen we een telefoonnummer van een bemiddelaar. Discovery Bay heeft een soort van digitaal prikbord waar helpers zich aanbieden en vise versa. We plaatsen een advertentie. Ook heb ik in de buurt al een aantal dames gesproken die nog wel een zus of een nicht hebben die werk zoeken. In totaal spreken we 5 dames. Het is uiteindelijk Eva geworden. Ze kon meteen beginnen en is dus sinds 5 februari bij ons aan de slag. Normaal gesproken wonen de helpers bij je in. Hier in DB is het vrij normaal dat ze in een boarding house wonen en alleen overdag bij je thuis zijn. Voor onze privacy best wel fijn. Eva komt 5 dagen werken. Vandaag is de tweede dag en nu al glimt het huis aan alle kanten, is de was gedaan en zijn Camiel zijn overhemden allemaal gestreken. En het is pas 12 uur. We gaan straks maar boodschappen doen en dan gaat Eva ook nog koken. Ik ben heel benieuwd.
Pien met haar nieuwe karretje
Een ander avontuur in Hong Kong is het begrijpen van de gezondheidszorg, toch een beetje mijn deskundigheid zou je zeggen. Het leuke nieuws is namelijk dat ik zwanger ben, uitgerekend op 6 augustus. Vlak voor Kerst hebben we nog een echo laten maken, toen was alles helemaal goed voor de 8 weken dat ik zwanger was. Hier zal ik toch ook gecontroleerd moeten worden. Camiel en ik kregen het een beetje benauwd toen we alle prijzen van de klinieken zagen. Een bevalling in het expat-ziekenhuis kost al gauw 12.000 euro. En tot onze grote schrik dekt de verzekering dit niet. Wij dachten dat we goed verzekerd waren, maar nee dus! Dat er ook overheidsziekenhuizen zijn wisten wij, maar die vertellen niet zoveel op internet, dus best wel wat stress. Extra verzekeringen konden niet meer want al zwanger. De buren maar eens gevraagd en zij vertelden dat ze zelfs nog bij hadden moeten betalen voor het expat-ziekenhuis. Help dus. Gelukkig stond er op het DB prikbord een mededeling dat er verloskundigen uit Europa actief zijn in Hong Kong. Wij meteen een afspraak gemaakt, 35 euro, goed te doen. Binnen 5 minuten had ze ons volledig gerustgesteld. De overheidsziekenhuizen zijn ongeveer de beste ter wereld met hele lage complicatiecijfers, uitstekende service en bovenal, gratis! Kun je je bijna niet voorstellen. Als je een HKID (lokale identiteitskaart) hebt dan kun je er zonder problemen gebruik van maken. We moesten alleen niet verwachten dat ze gezellig naast je bed komen staan mee-puffen, het gaat allemaal erg efficient. Voor de gezelligheid gaan we dan ook maar de controles bij de verloskundige doen en dan de bevalling in het ziekenhuis. Thuis bevallen mag, maar is helemaal niet gewoon hier. Toch heb ik er enige hoop op, de verloskundige wil het wel heel graag en heeft er alle spullen voor. Gecombineerd met mijn achtergrond werd ze helemaal enthousiast. Mocht er toch nog iets fout gaan dan is het ziekenhuis slechts 15 minuten rijden met de ambulance. We zullen zien hoe het gaat lopen!
Pien's eerste verjaardag
Op 6 februari is Pientje 1 jaar geworden. Zo groot is ze al, Camiel en ik zijn er aardig van onder de indruk. Daarbij is ze zo druk al met gaan lopen dat we helemaal de tijd voorbij vinden vliegen. Ballonnen kunnen we wel vinden, slingers minder. Dus heeft Camiel heel creatief slingers gemaakt van crepe papier. Pientje vindt het geweldig. Meer dan ballonnen hoefde je haar eigenlijk niet te geven. Toch hadden we al een cadeau uit Nederland meegenomen, een loopfietsje. Ze vindt het wel grappig, maar moet er eigenlijk eerst voor kunnen lopen. 's Middags hebben we de buren uitgenodigd. Ze komen uit Engeland terwijl ik toch echt meende te horen aan het accent dat ze uit Australie komen. Niet dus. Het is erg gezellig en hun dochter Erica, bijna 3 jaar, speelt fijn met het speelgoed van Pien. Die is daar wat minder van gecharmeerd en komt steeds het boekje afpakken. Ze is niet snel onder de indruk van oudere kinderen. Dat had ze al eerder laten zien in de speeltuin aan het einde van de straat. Oudere kinderen kunnen hun speelgoed net zo goed meteen inleveren. De helpers die vaak met de kinderen bij de speeltuin zijn zijn ook op de hand van Pien. De kinderen moeten namelijk leren delen en dus als Pien het niet afpakt, dan moeten ze het wel geven. Gelukkig voor Pien is ze nog klein en hoeft ze zelf nog niet te delen. 's Avonds is Pien volkomen gesloopt van alle indrukken en gaat vroeg slapen. 1 jaar oud!
