Zit het Chinees nieuwjaar erop! Voor de Chinezen een hele happening van een paar dagen. Voor de meesten is het de enige vakantie in het jaar van wel geteld 1 hele week. Probeer dan ook niet leuk in China van A naar B te gaan. De treinen zijn overvol, vluchten overboekt en geen tekort aan inventieve producten om het tekort aan toiletten aan te pakken. De volwassen luiers liggen gewoon tussen de kinderluiers. Dit jaar was echter de voorspelling dat er minder mensen op reis zouden gaan omdat door de crisis veel mensen hun familiebezoek niet konden betalen. Ik heb er nog niet wat over terug gehoord. Omdat Camiel heel hard aan het studeren was hebben we weinig ondernomen. Wel hebben we het vuurwerk gezien vanuit zijn kantoor met uitzicht op de haven. Het was een heel festijn met heel veel toeschouwers. We kregen echt het nieuwjaars gevoel, alleen dan op 15 februari in plaats van 1 januari. Pien vond het allemaal wel prima. Die had haar prachtige chinese pakje aan. Helaas begrepen we achteraf dat rood de dresscode was en zij had roze aan. Het werd haar niet kwalijk genomen, ze glimlacht dan gewoon wat lief en is het allemaal weer goed. Pien vond het bureau van Camiel het allerleukste, het toetsenbord moet er nog van bijkomen. Volgend jaar meer, dan proberen we ook wat drakendansen te zien.
Chinees nieuwjaar
Oja, en Camiel heeft het examen gehaald! We kunnen blijven in Hong Kong, toch best prettig. Misschien dat er nog een deel 2 aan zit te komen, maar daar hangt ons verblijf niet vanaf.
Terwijl ik dit blog eindelijk weer eens bij zit te werken is het het mooiste weer tot nu toe. Het is 24 graden, de zon schijnt en het waait. We hebben al van allerlei soorten weer meegemaakt. Een week lang is het slechts 8 graden geweest. Met een hoge luchtvochtigheid. En geen verwarming in huis. Het was echt niet leuk. Nu weten we dat jullie het allemaal nog veel erger hebben gehad, en dan niet 1 week maar 8 weken, maar toch. Pien heeft de hele collectie winterkleren aangehad. In huis was het 14 graden, tikje koud. 's Nachts onder dekens en overdag probeerden we met een kacheltje iets van warmte te creeeren. Het fijne hier is dat het ook zo over kan zijn. Het waaide een dag heel hard en de volgende dag kregen we te maken met een warme luchtstroom. Het was in een keer 20 tot 25 graden met veel mist. De zomerkleren konden weer aan. De luchtvochtigheid bleef wel hangen. De boeken trekken krom in huis en niks droogt. Omdat het uitzonderlijk vochtig is zijn de dehumidifiers (luchtdrogers dus eigenlijk) overal uitverkocht. Jammer dan. We proberen het huis zoveel mogelijk te ventileren en dat gaat redelijk. In het komende weekend wordt het weer kouder. Mijn moeder heeft dus mazzel gehad. Die kwam op bezoek op de dag dat het weer mooi werd en is net vertrokken, vlak voordat het weer koud wordt. Het was leuk om haar op bezoek te hebben. We hebben wat dagen in Hong Kong doorgebracht. Met Camiel is ze op ons eiland, Lantau, op stap geweest. En vooral veel met Pien gespeeld. Die bijna loopt, al een week of 3. Het laatste stukje, echt overal lopen zit er aan te komen. Heel erg leuk om te zien.
Het medisch avontuur verloopt ook voorspoedig. De zwangerschap gaat goed, de misselijkheid wordt al wat minder en de buik groeit maar door. Twee weken geleden zijn Camiel en ik naar het ziekenhuis geweest voor de inschrijving. Ik dacht een formaliteit. Maar pas 2 uur later stonden we weer buiten. We kregen een heel verhaal over de Down-screening (al te ver zwanger en wij vonden het niet nodig, dus snel klaar mee), voorgeschiedenis (zo'n zwaar kind gebaard? tsja, ik ben geen aziaat, en een kind van 4 kilo is in Nederland redelijk normaal), bloeddruk, bloedtesten (informed consent hebben ze hier ongeveer uitgevonden) en toen als verrassing de bonus! Gezien de echo voor Down geen zin meer had vroegen ze of we niet een gewone echo wilden. We hebben het kindje alleen met 8 weken gezien en daarna, dus tot 16 weken, geen controles meer gehad. Dus ja, een hartje horen was wel welkom. Het was alleen wel 60 dollar (6 euro, leve het overheidsziekenhuis dat wat bij schnabbelt). Het kindje was goed op maat, bewoog veel en het was heel mooi om te zien. Toen vroeg ik of het inderdaad een jongen was, waar ik toch ernstig van overtuigd was. Heel bedrempeld vertelde de mevrouw dat het een meisje was, of we niet al te veel teleurgesteld waren. Camiel was van begin af aan zeker dat het een meisje was, dus we moesten heel hard lachen. De dames van de echo waren zichtbaar opgelucht dat we inderdaad erg blij waren, ook al was het een meisje. Dus Pientje krijgt een zusje. Helemaal goed en erg leuk! Tot zover dus even het ziekenhuis. Met 20 weken een uitgebreide echo, net als in Nederland en dan daarna de controles bij de verloskundige. Ik mag ook bij het ziekenhuis onder controle blijven, maar ik ga voor de iets meer nuchtere houding van de verloskundige. We gaan binnenkort wel een keertje een rondleiding doen in het ziekenhuis. Eens kijken of Camiel echt op de verloskamer een haarnetje op moet, overschoenen aan en een schort voor. En o ja, mocht je als man bij de bevalling willen zijn ( ze stimuleren het echt hoor!) dan wordt je wel geacht om bij alle controles te zijn en alle cursussen samen te doen. We gaan op zoek naar een vrijstellingsbriefje vanwege eerder gebleken geschiktheid!
Eva en haar kookkunsten
Eva, onze hulp, is helemaal blij met ons en wij heel erg blij met haar. Ze is gek op Pientje en zodra er tijd is vertrekt ze met haar naar de speeltuin of het strand. De schommel en de glijbaan zijn torenhoog favoriet. Schepje en emmertje zijn leuk, maar worden meteen achter gelaten bij het in zicht komen van de schommel. Eva komt uit de Philippijnen, is 38 en heeft 3 kinderen. Daarbij ook nog eens 5 stiefkinderen. Zij is degene die voor het inkomen zorgt voor al deze mensen. In haar thuisland heeft ze ook altijd gestudeerd en gewerkt. Maar als hulp in de huishouding, helper dus, verdien je nou eenmaal veel meer. Het is een raar idee om iemand voor jou kinderen te laten zorgen terwijl die van haar in de Philippijnen wonen. De andere kant is wel dat doordat ze dit werk doet al die kinderen naar school kunnen en medische zorg krijgen. Eva woont niet bij ons in huis maar in een boarding house. Ons leek het prettiger om in elk geval de avonden niemand in huis te hebben. Op zaterdag heeft ze vrij om naar de kerk te gaan, ze hoort bij de 7e dag Adventisten. Dan is de zaterdag wat voor ons de zondag is. De zondag heeft ze van ons vrij gekregen zodat wij een heel weekend hebben. Zo af en toe past ze dan wel op als Camiel en ik weg willen zonder Pientje. In huis doet Eva heel veel, eigenlijk alles dus. Ik heb nog nooit in zo'n schoon huis gewoond. Onze vorige hulp in Nederland, Claudia, maakte ook al super schoon. Maar dan 1 keer per week. Eva gaat elke dag het huis door, alle badkamers schoon, vloeren dweilen, bedden opmaken, wassen en alle kleren strijken. En als klap op de vuurpijl ook nog boodschappen doen en koken. En dat 5 dagen in de week. Ze kookt heel lekker. Ze heeft hiervoor 6 jaar voor een Chinese familie gewerkt en ook gekookt. De eerste dag hier ging ze koken en heeft zich rot gezocht naar een rijstkoker. Tsja, dat doen wij gewoon in een pan. Zo ontbraken er nog wel meer dingen. Nu, een paar weken verder, is onze keuken ietwat veranderd en weten wij zelf bijna de weg niet meer. Zo af en toe kookt ze op verzoek Europees of zoekt zelf een recept. Ernstig genieten dus voor ons. Pien is ook helemaal om. Rijst vindt ze heerlijk, aardappels blieft mevrouw niet meer. Dat wordt nog wat als we in mei een paar weken in Nederland zijn!
