M'n eerste uitnodiging om naar Shanghai te komen had ik moeten laten schieten omdat ik niet binnen 2 dagen aan een visum kon komen. Meteen daarna dus maar een visum geregeld. En jawel, op een goede dinsdag in februari is het zover. Het besluit om de volgende dag bij een klant in China op bezoek te gaan. Nu begint China waar Hong Kong ophoudt maar China is vrij groot en deze klant bevindt zich in Chengdu. Ik had er nog nooit van gehoord maar Chengdu heeft maar liefst 10 miljoen inwoners. En het ligt 1.500 km ten oosten van Hong Kong. Chengdu is de hoofdstad van de provincie Sichuan en daar had ik wel eens van gehoord. Vanwege de speciale keuken die in tegenstelling tot de meeste andere keukens in China nogal pittig is. Verder staan de mensen in Chengdu als relaxed te boek. Lui in de ogen van andere Chinezen.
De reden om een klant in Chengdu te gaan bezoeken is dat ik collega's in Shanghai heb die mij introduceren bij al hun klanten. Die kennen ze nog van toen ze bij Standard Bank werkten. Dat is een Zuid-Afrikaanse bank die erg actief is in China. Vraag me niet waarom. Niet te verwarren dus met Standard Chartered Bank waar ik nu voor werk. Mijn bank is trouwens al 150 jaar actief in China.
De bewuste collega in Shanghai is erg fanatiek maar slaagt er helaas niet altijd in om ons product goed uit te leggen terwijl hij het predikaat “expert” van zijn leidinggevenden heeft meegekregen en die verlangen dus snel resultaat. Van tevoren vinden eindeloze discussies plaats over allerlei wijzigingen die moeten worden doorgevoerd aan ons product willen we in China enige kans van slagen hebben. Discussies die culmineren in een telefoongesprek op dinsdagavond met allemaal belangrijke bazen over hoe het allemaal wel en niet moet. Gelukkig heb ik een hele prettige leidinggevende die niet zo moeilijk doet en op een bepaald moment voorstelt dat ik de volgende dag eerst maar eens aan de klant uit ga leggen hoe het werkt voordat we allemaal rare dingen gaan doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik had eerder die dag al besloten om de klant te gaan bezoeken maar het is altijd fijn als het management zich daar dan ook nog eens tegenaan kan bemoeien. Dan hebben ze ook weer de indruk dat ze iets nuttigs hebben gedaan.
In Hong Kong is het rond de 20 graden en hoewel Chengdu op dezelfde breedtegraad ligt, is het er nauwelijks 9 graden. Bovendien is het er winter. De bomen hebben geen blaadjes en de auto's zijn vies van de modder. Hongjian – mijn collega uit Shanghai – staat me al op te wachten op het vliegveld samen met de klant. We wachten nog even op de account manager die uit Shenzhen komt, dat ligt tegen Hong Kong aan maar dan net over de grens in China. Ook daar hebben ze een vliegveld met rechtstreekse vluchten naar Chengdu. Later vertelt mijn zus dat je vanuit Amsterdam met KLM ook gewoon rechtstreeks naar Chengdu kunt vliegen. Zo bijzonder is dat dus niet. Als Michael (uit Shzenzhen) er is, gaan we met de auto de stad in en stoppen eerst om te eten. Nu had ik nogal laat geboekt waardoor er alleen in de business class nog plek was. Omdat we pas om 13 uur zouden aankomen had ik me in het vliegtuig al tegoed gedaan aan het lekkere eten. Foutje. In een groot leeg en half donker restaurant gaan we met z'n vieren zitten aan zo'n grote ronde tafel met een draaiplaat in het midden. Uit beleefdheid en interesse weet ik alsnog de nodige gerechten te proeven. Veel varkensvlees en vis. Het smaakt uitstekend en is zeker niet te heet.
De bespreking met de klant verloopt een beetje anders dan ik gewend ben. Op de zoveel-en-twintigste verdieping van een glimmend kantoorgebouw worden we een chique vergaderzaal binnengeloodsd en voordat ik het besef, is mijn laptop al aangesloten op de overhead-projector. En dan begint het grote wachten op de belangrijke baas. Inmiddels hebben zich twee collega's van het lokale kantoor van de bank zich aangesloten zodat wij met vijf man sterk namens de bank aan de ene kant van de tafel zitten. Aan de andere kant beginnen ze met z'n tweeen en dat neemt geleidelijk toe tot 5 man. Man is hier m/v. Na drie kwartier wachten beginnen we maar en dan komt na een kwartier alsnog de belangrijke directeur binnen. Ik begin mijn presentatie opnieuw en dat kan vast geen kwaad want het gaat in het Engels en die taal is niet iedereen even machtig. Ik probeer dus heel langzaam te praten en intussen vertalen mijn collega's. Vragen worden in het Chinees gesteld en uitvoerig beantwoord. Na afloop van mijn presentatie duurt de discussie nog minstens een uur voort. Tijdens de bespreking krijgen we doorlopend onze glazen bijgevuld met een soort thee van iets wat nog het meest op dennenaalden lijkt. Het smaakt niet eens beroerd als je die dingen maar niet in je mond krijgt. De klant snap prima hoe het product werkt en is uiteindelijk ook best bereid om het te proberen in zijn bestaande vorm. Ik kan een licht gevoel van victorie nauwelijks onderdrukken. Na afloop van de meeting ben ik blij als ik naar het toilet kan want al die naaldenthee druk aardig op mijn blaas.
Als we buiten staan, gaan de tassen in de auto en ben ik benieuwd wat er nu weer gaat gebeuren. We gaan met het hele gezelschap eten. Om de hoek bevindt zich een andere groot en chique restaurant met eveneens grote ronde tafels met een draaiplaat in het midden. Wat ik bij het eten wil drinken? Bier, witte wijn, wiskey? Witte wijn lijkt mij een goede combinatie met Chinees eten. De 'wijn'flessen die me worden voorgezet zien er een beetje anders uit dan ik gewend ben. En de inhoud ook. Die is namelijk zo doorzichtig als water en het enige wat ik van het etiket kan lezen is 48%. Straffe wijntjes! Ik kies maar iets en vervolgens krijgen alle mannen aan tafel een borrelglaasje voorgezet en begint het toasten. Het is niet de bedoeling om er rustig van te drinken. De glaasjes gaan in een keer ad fundum naar binnen. Het brand lekker na in je keel maar is gelukkig niet heel onsmakelijk. Door een paar drankongelukjes in mijn jonge jaren kan ik helaas niet zo heel goed tegen jenever en vodka. Bij deze graan gestookte meuk valt het allemaal erg mee. Ik word voor mijn gevoel gespaard en er komt gelukkig geen 2e fles op tafel zodat de schade binnen de perken blijft. Het eten is verrukelijk. Er worden telkens grote schalen met eten op de ronde draaiplaat gezet waar iedereen dan een beetje van af pakt en opeet. Je hebt maar een klein bordje dat je niet helemaal volschept en dan leegeet. Ik krijg complimenten omdat ik zo behendig met stokjes ben. Nu kan ik al sinds mijn jeugd met stokjes eten alleen is het hier soms wel een beetje lastig als je glibberige gerechten op wil pakken of een vis moet gaan ontleden. De oplossing is om de hele handel in een keer in je mond te steken en dan de graten of botten uit te spugen. Dat mag hier gewoon. Na afloop van het diner ga ik nog even en biertje drinken met colleage Michael uit Shenzhen in de hotelbar. Daar loopt hij weer andere collega's tegen het lijf. Ik ben wel onder de indruk dat we zo ver van huis collega's tegen het lijf te lopen in zo'n groot land. De volgende morgen gaat mijn vliegtuig al weer vroeg terug naar Hong Kong dus ik ga op tijd slapen.
Tegen de tijd dat ik dit verhaal schrijf ben ik al weer 2 China-reizen verder maar daarover later meer.
In Hong Kong
